Ten eerste. Fuck alles, allemaal.

Ten tweede. We zouden allemaal wel die violetharige zuivere honing-lach-Sapfo willen zijn en dag en nacht elk uur rondhangen in het perfect afgestelde klimaat van de Royal Penthouse Suite à $ 83200 per nacht in het President Wilson Hotel met twaalf slaapkamers en twaalf marmeren badkamers plus terras aan alle kanten met zicht op de Alpen en de lof zingen van Anaktoria. Het misantropoceen is kennelijk een tijd waarin dit voor sommigen wel en voor anderen niet is weggelegd.

Ten derde. Het blijft maar aan de gang. Het laat woestijnen opbloeien. Het maakt luxetorens zoals het architecten maakt. Het maakt publieksfilms en het maakt de producenten die ze maken. Het maakt universiteiten wegen conceptuele dichters het maakt piramides van olievaten het maakt schepen in een maat die Malaccamax heet. Het maakt eindeloze kleine plastic dingetjes die dieren uit de jungles of de vlakten van Afrika verbeelden en vissen krijgen die binnen en kotsen ze uit of niet en dan blijven ze plakken in hun magen en dan gaan ze dood.

Ten vierde. Je weet wel: het. Dat het dat niets anders lijkt te zijn dan het doen van de wereld. In de zin van het regent. It’s Raining Men is een geluksmoment binnen het misantropoceen.

Ten vijfde. En dan is er nog die andere regen die schuin invalt om enorme akkers vol eurodollars te doordrenken en die noemen we westenmelancholie. Westenmelancholie staat in verband maar valt niet samen met het misantropoceen.

Ten zesde. Als we het over tijd hebben hebben we het over processen. Dingen die fout lopen. We hebben het over entropie en het uitzenden van deeltjes. Een koude cesiumfontein diep onder de grond.

Ten zevende. Alleen al de schaal van het misantropoceen. Onze geesten lijken klein en inert. Ooit leek elk fragment het geheel in zich te dragen. Nu staat het geheel zo groot dat de geest het niet overzien kan altijd voor ons als een fragment.

Ten achtste. Fragmenten. De nieuwe sapfische woede. Fuck Water Garden Condos Camel Garden Condos Royal Garden Sea Garden Garden City Beach en iedereen die in luxeappartementen woont die naar tuinen zijn genoemd. Ooit komen die tuinen jullie halen. En als zij het niet doen doen wij het wel voor ze.

Ten negende. Fuck de Franse Revolutie het concept kwintiel Burning Man ‘Engeland is een land van winkeliers’ Literatuur met hoofdletter-L en de burgers van Passy. Fuck Bio-Planet duurzaamheid de Pikettygekte van 2014 Harvard University Press indie rock en Fight Club. Fuck wijkagenten. Fuck het poststructuralisme
 De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens de rockbanjo. Fuck de kritiek op de rockbanjo. Fuck 
het zelfverwijzend metacommentaar over de kritiek op de rockbanjo. Fuck cupcakes en/of Park Slope fuck de martinicocktail fuck jouw Noguchi Koffietafel fuck de crisis in de geesteswetenschappen het Chipotle-bekertje met literatuur van Jonathan Safran Foer erop huizenbezit HBO en fuck jouw pedante uiteenzetting over hoe ‘de bourgeoisie’ niet echt van toepassing is op enig deel van de klassensamenstelling in de Verenigde Staten.

Ten tiende. Fuck het opspuiten van zand van de oceaanbodem in een hoge boog om nieuwe eilanden aan te leggen. Fuck de naam daarvoor, ‘rainbowing’. Fuck elk baggerwerk. Fuck hoe racepaarden elkaar niet mogen neuken maar hoe de hengst in plaats daarvan een namaakmerrie van triplex leert bestijgen en een verwarmde plastic vagina leert neuken. Fuck de prins van welk land ook fuck Palm Jumeirah en Palm Jebel Ali en atrazine. Fuck iedereen die ooit een grote zak mierengif heeft gekocht omdat mieren een sociale maag hebben en jij een egoïstische klootzak bent als je hen die kleine beetjes voedsel niet gunt die ze eerlijk onder elkaar willen verdelen. En fuck deze lijst met zijn mengsel van bijdehante praat over milieuschade en popcultuur en fuck ieder van jullie die moest lachen om die rockbanjograp en fuck ons allen dat we hem hebben opschreven. En fuck niet alleen de Googlebus maar ook het Googledoc waarin dit gedicht kwam aanrijden en fuck ons dat wij je een rockbanjograp stonden voor te lezen terwijl de New-Mexico-graslandhuppelmuis uitstierf. Fuck dat dit twee dagen en twintig uur geleden gebeurde. En fuck dat de Sierra-Nevada-geelpootkikker de volgende is want wij hebben kikkers altijd leuk gevonden hun kwetsbare huid onze kwetsbare huid.

Ten elfde. En fuck die terugtrekkende beweging waarin je je eigen lulkoek aan de kaak stelt om maar aan te tonen dat je niet hypocriet bent. Fuck dat omdat het niet meer is dan een vorm van linkse ‘alsjeblieft niet slaan’-politiek. En ff serieus, hoezo zit die rockbanjo überhaupt in dit gedicht?

Ten twaalfde. Het tempo van het misantropoceen wordt exact afgemeten aan het verval van de arbeidersbeweging. Het uur nul kwam en ging. Meer westenmelancholie.

Fuck Robert Berger Mounir Haidar en Scott Hutchinson. Dat zijn maar figuranten in dit misantropoceen maar fuck hen en iedereen die ooit aardig tegen hen heeft gedaan. Dat was ten dertiende voor wie mee zit te tellen. En dat lijstje is nog maar het begin. Het eindigt met de namen van iedereen die bij deze voordracht is Ben Furstenberg Natalie Cornflakes Andrew Kenower Juliana Spahr Brian Glasscock Gefeliciteerd met je verjaardag maar fuck you Wendy Trevino fuck Joshua Clover Jeune Fille en Ali Bektaş omdat die kankerlijers van het begin van dit segment nog in leven zijn omdat wij ze nog niet hebben omgelegd.

Ten veertiende. Nog even over die banjo. Als je ooit die ‘Dueling Banjos’-riff hebt nagedaan nou fuck jou dan met je homofobie.

Vijftien. Niet in staat hun schulden te dragen drijven afgestudeerden en gesjeesden weg van de formele economie de studentenfavela’s in haringen in een ton met de laatste samenraapsels uit de loondiaspora en wij doen alsof deze informalisering niets te maken heeft met het misantropoceen terwijl dat in feite precies is wat het is.

Zestien. En onze nostalgie naar toen studenten nog studenten waren en arbeiders nog arbeiders is de vroege regen in dit gedicht. Fuck je westenmelancholie.

Ten zeventiende. Dat zei zij dus niet dus.

Ten achttiende. Je weet wel dat moment waarop je beseft dat er niets te doen valt en dat je maar naar buiten loopt omdat je weg moet van de familievorm wellicht misschien van het huis dat je bezit min of meer of eigenlijk doet de bank dat of misschien gewoon het eindeloze miauwen van de kat en toch wat het ook is waar familie schuld of kat ook voor staan het komt met je mee en dus loop je de straat af om te zien of je weg kunt komen en dat lukt niet want wat het ook is volgt je alsof het je kent zoals je onderwijsinstelling je kent zoals die altijd je adres kent om je betalingsherinneringen te sturen zelfs al was je net vorige week verhuisd zo ongeveer dus en het is donker buiten en er staat een kleine maan dus niet veel licht en zelfs de straatverlichting werkt niet en de straat
is donkerder dan normaal en je gaat zitten op het lage betonnen muurtje dat het buurhuis omringt en je beseft dat er niets is dat je kunt doen om dat iets af te schudden waarvan je weg moet zien te komen en dus zit je daar maar in de ruimte te staren en het koud te krijgen en te denken aan de korte sterke poten en kleine oren en ogen van de yelmse wangzakrat hoe hun lippen zich achter hun voortanden sluiten hoe ze hun voortanden gebruiken om te graven hoe hun zachte losse vacht hen bij het graven in staat stelt net zo makkelijk achteruit door hun tunnels te bewegen als vooruit hoe ze twee o zo zachte met bont bedekte wangzakken hebben die uitsteken van het onderste deel van hun gezicht tot op hun schouders die ze gebruiken om voedsel in te vervoeren en die helemaal binnenstebuiten kunnen worden gekeerd en hoe er op de website van de Universiteit van California Davis staat dat wangzakratten als niet-wilde zoogdieren gelden wat inhoudt dat iedereen ze op elk moment en op elke toegestane wijze onder controle kan houden en daarom adviseren ze vallen te zetten vergiftigd lokvoedsel uit te zetten uit te roken buiten te houden honden kauwgom laxeermiddelen trilslangen en gasexplosieapparaten en je denkt met wanhoop aan die dingen en met sapfische woede omdat je het niet trekt om te denken aan wat 
het ook is dat zich enkel verwerkelijkt als de familie de schuld de kat en denken aan de bijna uitgestorven zachte met bont bedekte wangzakken laat je tenminste iets voelen. Fuck dat moment nog het meest.

Fuck dat moment nog het meest dat je een essay moet schrijven over de avant-garde en je begint vervuld van weerzin tegen het essay vervuld van weerzin tegen de mensen die je vroegen het te schrijven vervuld van weerzin tegen jezelf vervuld van weerzin tegen het idee van de avant-garde maar je begint toch te schrijven omdat je alleen bestaat binnen de zin je begint toch te schrijven en dan halverwege begin je het gevoel te krijgen dat je misschien toch wel om de avant-garde geeft en best tot de avant-garde zou willen behoren en naar een feestje gaan met een zijderups als snor op en dat delen van je leven zich voordoen in een subtiel uitgelichte galerie in weet ik veel Zürich of zo gewoon een witte kamer gevuld met een zoet gevoel dat westenmelancholie heet en je voelt dit zelfs midden in het volle bewustzijn dat wat je aan het schrijven bent tot het genre vergelijkende witheidswetenschappen behoort en de avant-garde heeft hopeloos idee als ondergrens totaal overbodig als bovengrens en zelfs al ben je je die dingen bewust kom je goed vooruit met het essay je zit te luisteren naar Pharrell en Shakira en Iggy Azalea die niet avant-garde zijn maar je komt vooruit je maakt korte alinea’s over de avant-garde en de korte alinea’s maken dat je je leeg voelt en schoon alsof je een dag of twee niet gegeten hebt niet alsof je in een galerie in Zürich bent met subtiele belichting en bijna niets op de muren nee je bent niet de galerie maar je zit vol met dat soort beleving met de melancholie van de tekst met tekstmelancholie en het probleem is dit ten negentiende het probleem is dit je hebt vrienden die je mag en vrienden die je niet zo mag en je ziet al zo’n beetje voor je hoe de vrienden die je niet zo mag in die galerie rondlummelen en mogelijk die speciale één-wenkbrauw-omhoog-blik uitwisselen die je twitternaam direct overbrengt naar de geesten van anderen maar je kunt het je niet voorstellen dat de vrienden die je mag samen zijn in de galerie en dan weet je weer dat je het je niet kunt voorstellen dat de vrienden die je mag überhaupt
in dezelfde kamer zijn en dat het afgelopen jaar of twee gekenmerkt werden door de onmogelijkheid van mensen om samen in dezelfde kamer te zijn of je ze nou mag of niet en dit is zozeer het geval dat je blij bent als een van je vijanden de stad verlaat want al woon je in Oakland het centrum van het universum lijkt dit wel lijkt dit wel op eruit stappen en dit is waar het echt om gaat niet de avant-garde niet de galerie niet de rups die je snor niet
is zelfs niet de Miami-blauwe-vlinderrups die de eerstvolgende rups is die uit zal sterven ohhhhh Miami maar de scheuren die nu zeventig procent van het hele sociale leven uitmaken en je ervaart die scheuren als waar het echt om gaat omdat de haat werkelijk is de haat is een objectieve kracht net als schuld een objectieve kracht is en het loon en de hitte en het einde van de wereld objectieve krachten zijn en de scheuren zijn objectief in die zin en deze objectiviteit noem je het misantropoceen.

Ten twintigste. Het misantropoceen eindigt als volgt. We trekken ertegen ten strijde. Mijn vrienden trekken ertegen ten strijde. Zij rennen erop af brullend van plezier en verschrikking. Ik ga met ze mee.

Eenentwintig. Een olieput in brand steken gaat als volgt. Wrijf en leun ertegenaan. Spreid je voorpoten en zwaai je nek ernaartoe. De kracht van de klap hangt af van het gewicht van je schedel en je zwaaiboog. Waarna vonken.

Tweeëntwintig. Het elektriciteitsnet onklaar maken 
gaat als volgt. Doorboor de schakelbescherming en
de stuurapparaten en transformators met onderhuidse genitaliën en spuit in de zekeringautomaat zodat de stroom kortsluit of overlaadt. Kleinere elektriciteitscabines maken soms gebruik van automatische herinschakeling of stoppen om de netwerkcircuits te beschermen. Ook deze kunnen worden doorboord door de inbreng van een gespecialiseerd inseminatieorgaan door een externe sleuf die over het pleurale vlies in de zekeringsmuur ligt.

Drieëntwintig. Een containerschip doen kapseizen gaat als volgt. Zwem erachteraan in een rij grijp dan met 
de tanden en blijf zwemmen terwijl je je klaspers in de cloaca inbrengt en pompt.

Ten vierentwintigste. Een politieman doden gaat als volgt cultuur afschaffen gaat als volgt een Boeing AH64D Apache Longbow neerhalen gaat als volgt een kruidenierszaak plunderen gaat als volgt het Pentagon doen zweven gaat als volgt. Sapfo Sapfo Sapfo niet door te zingen.