1.

In mijn jaszak draag ik het lijkje van een bij, opgeraapt van mijn drempel om later, met de gepaste begrafenisriten, aan de schoot der aarde toe te vertrouwen. Met de bij deel ik een hier en nu, een tijd en een ruimte, meer dan 50% van mijn DNA. Hox-genen zijn verantwoordelijk voor de segmentering van de bij, de varen en de mens.

Wandelend door de stad, een lichaam overspoeld door toeristen, fotosynthetiseer ik CO2 tot kapitaal. In ‘another eye-opening exposé’ vertelt YouTuber Spy Kitten me over de aangepaste bladgroenkorrels die de Illuminati in onze lichamen planten via genetisch gemanipuleerde soja en stralingen uitgezonden door videoclips van Beyoncé, Dua Lipa en Taylor Swift.

‘Waarom is de elite anders al decennia bezig global warming te bewerkstelligen en handhaven?’ vraagt Spy Kitten in één van haar video’s. Ik blijf het antwoord schuldig. Met de bij heb ik meer gemeen dan met leden van de globale elite, die naar alle waarschijnlijkheid robots zijn. Samen met de bij lijd ik onder de ecologische catastrofe die door hen werd georkestreerd. Op perverse wijze word ik medeplichtig gemaakt, want het kapitaal dat ik genereer wordt geherinvesteerd in de productie van nog meer CO2. Daarom lag er vanochtend een dode bij op mijn drempel. Een symbool van iets onontkoombaars, van duistere intriges. Onze enige hoop ligt in universele paranoia.

Het gefotosynthetiseerde kapitaal stroomt uiteindelijk terug naar onze reptilian overlords (zegt Spy Kitten). De markt drukt langs alle kanten op mijn lichaam tot ik uit elkaar spat en eindelijk vloeibaar word. Mijn kleverige lijksap stroomt moeiteloos door de abstracte kanalen van het globale kapitaal. Soms sijpelt er door een lek in de leiding een druppel naar beneden, waar de uitgedroogde massa met open monden klaarstaat. Dit is de werkelijke betekenis van trickle down economics.

2.

Nadat de lichamen zijn opengebarsten, de organen bloederig geëxplodeerd en al het leven op aarde letterlijk geliquideerd, haal ik de tape uit de VHS-speler.

Zwart water lekt uit de cassette op de vloer. Grijze tentakels proberen zich een weg naar buiten te wriemelen uit de pulserende, zwarte, plastieken baarmoeder. Ik heb niet veel tijd meer. Een eeuwig nu loopt langzaam maar gewelddadig ten einde.

Ik wil de evolutionaire tape terugspoelen, naar beneden klimmen langs de stam van de boom des levens. Welk organisme zal ik aantreffen tussen de wortels? Een lange rij van bleke doden openbaart zich, afgevaardigden van alternatieve tijdlijnen waarin niet de Homo Sapiens maar de Neanderthaler het haalt, de ammonieten nooit uitsterven, de Chicxulub-meteoriet de aarde op een haar na mist. De rij strekt zich uit zonder zichtbaar einde, verdwijnt in de zee om door te lopen tot op de  bodem van de diepste trog, waar dierlijk, plantaardig en anorganisch bewustzijn elkaar ontmoeten …

‘En aan het begin van de tape,’ hier komt Spy Kitten, bubbelgumbellen blazend binnengevallen door een scheur in het URL-IRL-continuüm, ‘zullen we oog in oog komen te staan met LUCA.’ Spy Kitten ziet er precies uit zoals ik had verwacht: highlights in haar extentions, rhinestones op haar gelnagels, een tweedelige zilveren catsuit, een stapel boeken over wereld-systeemanalyse, evolutionaire biologie en anarcho-marxistische popcultuurparanoia onder de oksel geklemd.

‘LUCA’, gaat Spy Kitten later verder op een zonovergoten terras in de stad, ‘is de eerbiedwaardige voorouder van al het leven op aarde.’ Ze neemt een slok van haar iced soy latte. ‘De factor die ieder organisme dat op dit moment deze aarde bewoont met elkaar deelt. De sluitsteen van mijn Allesomvattende Theorie van Alles (ATA) …’ Ze vertelt me over de slijmerige dieptes van de tijd waarin de nakomelingen van LUCA zich opsplitsten in Bacteria en Archaea; over hoe, weer enkele miljoenen jaren verder, leden van beide domeinen via endosymbiotische genoverdracht met elkaar versmolten tot de eerste Eukaryota, tot wier afstammelingen ook wij behoren. ‘DNA van de symbiont’, legt ze uit, ‘wordt deel van de gastheer, opgenomen, geassimileerd, en …’, ze neemt een dramatische pauze, knipt met haar vingers, ‘een nieuw organisme.’ Ze roert in de ijskoude vloeistof. ‘Op dit eigenste moment,’ fluistert ze me toe, ‘zijn wij proefkonijnen in een experiment met endosymbiotische genoverdracht tussen de mens en het Globale Kapitaal (GK) …’

3.

Ik druk op de rewindknop. Verwacht lichaamsdelen zichzelf opnieuw te zien assembleren tot een coherent geheel, een herstructurering van organen, het helen van wonden, het groeien van weefsel, een centripetale wervelwind van bloed en klonters vlees.

Ik houd de knop ingedrukt. Er gebeurt niets.
Spy Kitten zucht bitter.
De bij in mijn zak pulseert als een boze zweer.

4.

… O LUCA, ik zal je zoeken op de bodem van ieder olievat, in iedere bocht in de petrochemische pijpleidingen aan de industriële rand van de stad. Ik zal zwemmen, mijn weg slechts verlicht door de waakvlam die eenzaam uittorent boven de woestenij van koolstofketens. Mijn lichaam door de trage stroming laten meevoeren naar de regenboog aan het einde van de ketens, het kruispunt waar alle wegen openliggen …

Ik schrik wakker. Sinds Spy Kitten bij me introk spreekt ze ‘s nachts aan mijn voeteneinde voice-overs in voor haar eye-opening exposés.

‘We leven allemaal op de Deepwater Horizon, twee minuten voor de blow-out. De beurscrash van 2008 was een cover-up, maar waarvoor? Langzaam bloedt de wereld leeg langs de scheuren in gekraakt brongesteente. Dit alles houdt verband met elkaar. Ik weet niet hoe.’

Ze klapt haar laptop toe en laat haar hoofd zakken tot tussen haar knieën. Ik kruip naar haar toe en houd haar vast. Onze warme lichamen omringen de eenzame dode bij, die ik nog steeds niet begroef en die langzaam maar zeker begint te desintegreren. We kijken door het raam naar sterren waarvan we het bestaan achter sluiers van lichtvervuiling vaagweg vermoeden en praten over LUCA.

Op basis van genen die minstens twee soorten bacteriën en twee soorten archaea gemeen hebben, werd een hypothetische reconstructie gemaakt van LUCA’s genotype. Het resulterende organisme mankeert zoveel genen die noodzakelijk zijn voor leven dat LUCA, volgens sommige wetenschappers, moet worden beschouwd als slechts halflevend.

‘Slechts?’ Spy Kitten trekt haar wenkbrauwen op. We wandelen langs een onverlicht pad aan de rand van de stad. Aan de ene kant lopen roestige treinsporen door woekerende vegetatie, aan de andere volharden de hulzen van oude industrie in de vorm van nachtclubs. ‘LUCA haalt niet alleen de barrières en hiërarchieën tussen verschillende levensvormen neer,’ meent Spy Kitten, ‘maar ook die tussen leven en dood. LUCA zal ons leiden naar de spookachtige zone waar alle mogelijke organismen samenleven met zombies, geesten en allerlei soorten spoken … waar dood en leven niet langer van elkaar te onderscheiden zijn … waar alleen oneindig veel tinten van ondood bestaan …’

Geraamtes van beats uit de gestripte fabrieken, gefilterd door struikgewas, strekken hun tentakels uit en penetreren onze porieën. We dansen een halflevende dans van olie. Ik gooi mijn jas de lucht in en de dode bij regent in duizend fragmenten neer over onze naakte lichamen, begraaft zichzelf in het slijk van het pad en tussen de botten en levers en geesten van arbeiders.

5.

Na vele nachten zonder slaap, iedere cel badend in koffie, komen we eindelijk in de paranoïde zone waar we de wereld werkelijk kunnen begrijpen en analyseren.

Het gezoem van de elektronische apparaten in huis neemt materiële vormen aan: efemere gestaltes die nooit volledig vastomlijnd of solide worden, die zich alleen lijken te manifesteren op de grenzen van de waarneming. Ook ik heb gezeteld in nachtelijke conferenties van plastiek, me laten bezweren door de zachte fluistertonen van huishoudfolie en het hoekige kraken van champignonbakjes. Maar er was iets anders, iets minder gedefinieerd, een ondertoon die iets duisterders suggereerde, subterrane regionen van oeroud leven en varens zo groot als huizen, miljoenen organismen door ontelbare millennia van druk en hitte omgesmolten tot de zwarte regenboogmelk waarmee ik me volzuig …

O, LUCA, zal ik luisteren naar deze medeplichtige thermoplasten? Een van de vele verschijningsvormen van de wezens die terugkeerden uit de dood om tot olie getranssubstantieerd te worden, wezens die net zo goed als ik jouw kinderen zijn en dus mijn ondode broeders en zusters…

En overal waar ik nu kijk zie ik LUCA en haar olieachtige kroost, onontkoombaar, onverbiddelijk naar me toe vloeiend door het wereldwijde stelsel van pijpleidingen. Koud zweet loopt naar beneden langs mijn zij, mijn rug, de binnenkant van mijn dijen. Ik klem de videotape stevig vast tot mijn klamme handen trillen en mijn knokkels wit worden. De tape kraakt. Lange barsten verschijnen in de zijkanten. In slow motion spat de cassette uit elkaar. Olie gutst naar buiten. Een dikke zwarte straal spuit in mijn gezicht, spettert tegen de muren en het plafond, besproeit het zilveren pak van Spy Kitten die net de kamer komt binnengewandeld.

6.

De evolutionaire tape niet terugspoelen maar openbreken, de dubbele helixtrap volgen tot diep in de ingewanden van de cassette, waar het krioelt van heimelijk, bandeloos, buitensporig leven. LUCA is geen nulpunt van een immer stijgende grafiek, geen beginpunt van een resoluut voortschrijdende geschiedenis die culmineert in kernsplijting, de zesde massa-extinctie of een Tesla in de ruimte. LUCA is geen abstractie maar onuitwisbaar hard coded in ons DNA, belichaamd in de tape zoals ze belichaamd is in elk van ons, zelfs in Elon Musk. De olie waarop Elon draait is het lijksap van de kinderen van LUCA.

Volgende week verschijnt het vervolg.

Een los nummer van nY heb je al vanaf € 5 en een abonnement vanaf €15. Klik hier om te bestellen. Vanaf 17 december is nY ook in de boekhandel te vinden.