Ik ben een West-Noord-Brabantse auteur

Ik ben een West-Noord-Brabantse auteur. Ik werk voor België. Ik werk in Vlaanderen. Ik zal dan wel een Hollandse auteur zijn. Ik schrijf in de Nederlandse taal. De Nederlandse taal is niet helemaal het Laaglandse volk. Er zijn Laaglanders die in andere talen bestaan. Het Nederlands schampt auteurs, taal is een taal wanneer ze een levende taal is, de auteur mag de taal dan bezielen en scrubben, maar de taal is al levend, ze is zelfs banaal. Wel wordt het Laaglandse volk van acquit in een hoornlaag gevangen door mensen die Nederlands spreken. Laaglands volk spreekt Nederlands ondanks auteurs die hun taal bezielen. De auteur redt de taal, vervreemdt het volk, valt uit zijn land. De auteur die als nationaal erfgoed zal worden erkend, ik ben West-Noord-Brabants, ik behoor nu tot het nationaal erfgoed van België. Ik ben een Hollands-Nederlandse auteur.

Is er een verband tussen mij, de West-Noord-Brabantse auteur en de Vlaamse warrior? Ik ben zowat een Belg. De warrior van de nationale verdediging beschermt het Laaglandse domein, in de hele wereld spreekt men alleen West-Noord-Brabants op het Laaglandse domein. De warrior, alle warriors, de hele nationale verdediging zet de poort open voor vijanden die het enige domein plat willen lullen waar men West-Noord-Brabants spreekt, het domein van de Nederlandse taal, het domein van de taal, de taal. De actie van de nationale verdediging met zijn warriors en wapens, opdat zij in de volgende eeuw bestaat, een land dat bevrijd wordt van zijn vijanden achter het eelt, een land dat Nederlands of Vlaams gebelgd is omdat men er West-Noord-Brabants spreekt, een land dat alleen kan bestaan dankzij ontvallen wapengekletter. Ben ik voor altijd verbonden met de warrior?

Men hoeft zichzelf niet te castreren. De West-Noord-Brabantse auteur die ik ben bestaat slechts door een kavel dat deels Nederlands spreekt, dat zijn voortbestaan dankt aan coulante warriors. Ik zou geen auteur van mensen willen zijn die hun beheersing hebben verloren terwijl ze de wapens van hun kavel gooien. Men hoeft zichzelf niet te castreren, Vlaanderen zal gewoon een Hollandse auteur van me maken, ik ben een auteur die het West-Noord-Brabants opent voor zijn ontaarding, ik ben een auteur die de taal redt door erin te snijden, en haar laat snijden en leven, en haar laat bewegen. Die, binnen die heilige korst waar men nog West-Noord-Brabants spreekt, de hoge toon laat aanslaan van wat het Laaglandse volk vangt, zijn taal, zijn nog bloedende taal.

Rectificatie. Dit is de juiste versie van de door Marc Kregting gemaakte vertaling van Christophe Tarkos’ ‘Je suis un poète Français’. In nY#34 werd per abuis een eerdere versie afgedrukt.